काळ-काम-वेग .... शाळेत ही गणितं सोडवताना माझी फार तारांबळ उडायची. शाळा अन कॉलेजच्या दरम्यानच्या सर्व भाउबीज्या मलाआठवतात. पण त्या नंतर आयुष्यात वेळ वाऱ्यावर स्वार होऊन पळू लागला. आज मला 'आशाला' शेवटची ओवाळणी कधी घातली तेआठवत नाही. बहुदा तिचं लग्न झाल्यावर मी फराळाचा डब्बा घेऊन जात असे तेंव्हा. साधारण १९८७ पर्यंत. नंतर व्यस्त प्रमाणाचीगणिते (काळ, काम, वेग), खऱ्या आयुष्यातील, इतकी व्यापक झाली की 'भाउबीजा' त्या तारंबळीत गुदमरून गेल्या.
पण २०२१ मध्ये, आज, तसं नाही. काळ काम वेग या तीनही variables ची किंमत आज मी 'शून्य' करून टाकली आहे. आज आशा खासभाऊबीजेला नासिकला आली. आमची, दत्ताची आणि माझी, भाऊबीज मस्त साजरी झाली.
आशा अजूनही मला तेव्हढीच निरागस वाटते जेव्हढी ती लहानपणी होती. मागच्याच आठवड्यात जेंव्हा ती नासिकला येणार असं सांगतहोती तेंव्हा तिने 'बालसुलभ' प्रश्न विचारला - तो असा - 'तू एव्हढे इतरांवर ब्लॉग्स लिहितो, जेंव्हा माझ्यावर ब्लॉग लिहिशील तेंव्हा कायलिहिशील?'. माझ्याकडे तिच्या प्रश्नावर उत्तर नव्हते. पण तिच्या अपेक्षा जाणवल्या - त्याही शब्दांच्या. आपल्या बद्दल 'दुसरा' कायविचार करत असेल याचं प्रत्येकाला कुतूहल असावं बहुदा.
दुसरी सर्वात महत्वाची गोष्ट म्हणजे 'कलाकाराने' आपल्याला काही तरी वैयिक्तक' रित्या द्यावं असं वाटणं. मलाही वाटतं. नुकतंच घरसजवलं. चारुदत्त कुलकर्णी (माझा मित्र ) आणि अच्युत एरंडे (माझे व्याही) ह्या चित्रकारांकडून मी त्यांची ऑइल पेंटिंग्स मागून घेतली. सरोज म्हसकर यांनी माझं 'तैलचित्र' ओळख नसतांना चितारले अन मी ते 'समारंभ पूर्वक' मिळवलं. संतोष पाठक मला म्हणाला 'काकातुम्हांला एक चित्र भेट द्यायचं आहे !' त्यावर मी म्हणालो 'इस्तान्बुल येथील प्रदर्शनातील चित्र तू रेखाट'. बिपीन बखले याने माझा लोगोतयार केला तर सचिन पाटील माझ्यासाठी दहा सेकंदाचं अनिमेशन करणार आहे. किशोर सोनवणे - माझ्यासाठीचं शिल्प कुठंपर्यन्तआलं? शांताराम दादाने दिलेली चित्रं टेबलवर असतात नेहमी. मला 'कलाकारांकडे' त्यांच्या कलेची भीक मागतांना संकोच वाटत नाही. आहो मला हे कलाकार कायमस्वरूपी घरी हवे आहे, म्हणून हा 'आटापिटा'. माझं घर 'आर्ट गॅलरी' आहे.
याच कारणासाठी आशाने व्यक्त केलेल्या अपेक्षेत मला विचित्र नाही वाटलं. किंबहुना तिने 'हक्काने' काहीतरी मागितलं याचा आनंदझाला. आशा सर्वसामान्य, सर्वमान्य, सुखी आणि समाधानी आयुष्य जगात आहे. मुली शिकल्यावर आईच्या चेहऱ्यावर जो आनंद असतोतो ती बाळगून आहे - प्राची वास्तुविशारद आहे तर प्राजक्ता फॅशनकार आहे. नवरा, सुहास, सुस्वभावी आहे - आर बी आय मध्ये कष्टकेल्यावर ( कष्ट = पनवेल ते व्ही टी हा लोकल प्रवास चाळीस वर्षे) हल्ली मुलींच्या संसारात मदत करतात.
आता माझा उलट प्रवास सुरु झाला. मी दादा असल्याने आशाचं बोट धरून तिला शाळेत नेण्याआणण्याची जबाबदारी माझी होती. १९७३ च्या दिवाळीत अण्णांनी तिला माझ्या शर्ट पॅन्ट पेक्षा भारी फ्रॉक शिवला होता - बॉबी मधील डिम्पल सारखा - म्हणून वाईट वाटलंहोतं हे आठवलं आणि याचं आत्ता मला हसू आलं. आम्हीं बिनाका गीतमाला बरोबर ऐकायचो. आम्हीं कधीच भांडलो नाही हेही आठवलं. १९८०-८५ च्या दरम्यान माझा पगार रुपये १३०० होता - तेंव्हा - बहिणीच्या लग्नाची जबाबदारी म्हणून - मी अण्णांना रु १५००० दिलेहोते. त्यांनी मला सांगितलं 'असुदे, कमी पडले तर दे !'. तिचं लग्न झाल्यावर मी बऱ्याच वेळा पनवेलला जायचो. तिचं सासर 'खटलं' होतं- एकत्र कुटुंब. 'अनिल येतो आहे' असं कळलं की तिचे सासरे 'माश्यांचा बाजार' करीत आणि सासू एकाचवेळी 'कोळंबीघालून वांग्याचीभाजी, एक अखंड पापलेट आणि हलव्याचा तुकडा' माझ्या ताटात वाढे. आमची 'आशा' भरल्या घरात आहे याचा खूप आनंद वाटायचा. ..... 'आशा, अगं खूप लिहिता येईल पण थांबतो' ..
*तुझे आमचे नाते आता, अद्वैताची मांदियाळी,
माहेरावर अन सासरावर आता, तुझ्या प्रेमाची सावली..*
मी तुझ्यापेक्षा मोठा म्हणून खूप 'आशीर्वाद'. आज तू मागितलेली ओवाळणी - शब्दांची ओवाळणी - देत आहे. खूप लिहिता येईल इतकंसाचलं आहे मनात. शेवटी गंमतीने म्हणेन -
*आधी ओवाळी ओवाळी..,
बहिण भाऊराया भोळी..,
आता गिफ्ट आधी ठरते..,
तेव्हा बहिण ओवाळी..*
पण एक लक्षात ठेव -
*आता झाली संध्याकाळ, दिवेलागणीची वेळ,
एक एक पणतीच्या, आली निरोपाची वेळ...* म्हणून येत रहा, माहेरी. काळ - काम - वेग यांची गणितं भयंकर असतात. तू आज अडतीसवर्षानंतर आली आहे.
(कवितांच्या ओळी चोरलेल्या आहेत !)
Post a Comment