नॉट अ गुड मॉर्निंग

 not a good morning?

सकाळी सकाळी बऱ्याचवेळा अनपेक्षितरित्या सुखावणाऱ्या गोष्टी घडतात आणि सकाळ 'आनंदात वाढत जाते', पळापळाने. असं वाटतंकी 'पळ' इथेच थांबावा.

पण आज दिवसाची सुरवात बेकार झाली. आज मी पायी चाललो होतो अन कोपऱ्यावरून वळलो. नजर झाडाच्या बुंध्याशी गेली. दोनजुने ब्लॅक अँड व्हाईट फोटो कोणीतरी ठेऊन गेलं होतं. ज्या पद्धतीने ते 'ठेवले' होते त्यावरून ... ते फेकले नव्हते. आत्तापर्यंत मी देवतांचेफोटो किंवा मुर्त्या अशा 'ठेवून' गेलेल्या पहिल्या .. गुपचूप. पण आई वडिलांचे फोटो ....?

मनात दुःख साचू लागलं. खिन्नता वाढू लागली. पुढचा दीड तास .... विचार ...अभद्र विचार. कोण असेल हे 'नालायक लेकरू'? एकेकाळी याच फोटोच्या साहाय्याने, पितृ पंधरवड्यात, पितर जेवले असतील ना. मग काय नव्या फर्निचरात जुन्या फोटोंना जागा नाहीम्हणून असे फेकून द्यायचे? मला माहित आहे, छातीवर दगड ठेऊनच हे फोटो नजरेआड केले असतील. देवांचे फोटो एकवेळ फेकणं सोप्पंआहे .. कारण देव आपल्या कधी संपर्कात नसतात. पण आईवडिलांचे, आजीआजोबांच्या फार अवघड, कारण आपण त्यांचेच अंशअसतो. 

घरात मृत व्यक्तींचे फोटो लावावेत न लावावेत याबद्दल दुमत असू शकतं. मला नाही आवडत फोटो लावलेले. कारण ? ' मनी नाही भाव, अन आईबाबा मला वडा पाव ' अशी आपली मानसिकता. मग कशाकरता 'शो'. आपण त्यांना मनी चिंतावे, त्यांचे आभार मानावेत असंमला वाटतं. त्यांच्यासाठी आठवणींचा जागर करावा. स्मरण रंजन - स्वान्तसुखाय ! 

फोटो नको असतील तर त्याची 'विल्हेवाट' कशी लावावी या वर नक्की विचार झाला पाहिजे. अथवा दहाव्याच्या दिवशी, ब्राम्हणानेसांगायला पाहिजे - की सर्व फोटो पिंडासहित .... गंगापर्णमस्तु...

अभद्र विचार करतंच घरी पोहचलो. उल्काला सांगणार होतो की - 'मी गेल्यावर माझे फोटो अजिबात भिंतीवर लावू नका. आठवणचठेवायची असेल एक छोटा फोटो पर्समध्ये ठेव. मला विसरली तर उत्तम.' पण मी गप्प बसलो. कशाला तिची सकाळ 'नासवा'. 

तेव्हढ्यात 'चहा' समोर आला ... आणि पेपर ...काल रात्री आणि आज उषःकाळी काय घडलं ते बघू. आज मकर संक्रांत ... आणखी एकसंक्रमण ...तीळ गुळ द्या, अन गोड गोड बोला ...