Bullet-Bulletin-Bulleting!
आजची सकाळ लै भारी गेली. सायकल म्हणून सायकलिंग. बुलेट म्हणून बुलेटिंग. आज बुलेटिंग केलं, म्हंजे? सांगतो.
पंधरा दिवसांपूर्वी मुकुंद भेटला. नवा मित्र, सायकलवाला, महिरवाणीला. पाहिल्याचं भेटीत म्हणे - इथे जवळच, ब्रह्मगिरीच्या उदरात खूपमोर आहेत. माझा लगेच प्रश्न - कधी जायचं ? तत्काळ उत्तर - कधीही.
काल मुकुंदाला रात्री दहा वाजता विचारलं - कधी? तर उत्तर आलं - उद्या.
आज मी ६-३० वाजता आई टी आई सिग्नलला वाट बघत होतो. थंडी मी म्हणत होती. मुकुंदाने अजून दोन मित्र आणले - नाना अनसुदीप. दोन बुलेट वर आम्ही चारजणं थंडी झेलीत महिरवाणीला पोहचलो. नव्या मित्रांबरोबर नव्या गप्पा सुरु झाल्या. प्रत्येकी दोन चहाअन एक डोनट खाण्यात अर्धा तास गेला. गप्पांचा भडीमार झाला. मग मला आठवण झाली कि आपण आज मोर बघायला आलोआहोत. बुलेट सुरु झाल्या. तळेगावाकडे ऑफ रोडींग ... मग सकाळी सकाळी ऊन खात कट्ट्यावर बसलेल्या ग्रामस्तांना विचारलं - मोरकुठे? त्यावर एकाने गंभीरपणे विनोद केला - म्हणाला 'जंगलात !'. दुसरा म्हणाला 'थोडं म्होरं जावा, लगेच दिसतील'. म्होरं गेल्यावरविचारलं तर तिसरा म्हणे 'तलाव कोरडे झाल्याने मोर नाही'.
तोपर्यंत आम्हीं जंगलाच्या कुशीत शिरलेले होतो. बुलेटी पार्क केल्या. मोरांच्या शोधात खूप जंगलात पायी चाललो. गप्पांचा पाऊस पडतहोता. मधून मधून नाना आणि मुकुंद मोरांना साद घालत होते. जेंव्हा गप्पा चालू होत्या - म्हणजे प्रत्येक जण 'त्यांच्या त्यांच्या गोष्टीसांगत होता' तेंव्हा मला नव्या मित्रांची 'लांबी रुंदी आणि खोली' कळत होती. प्रत्येक जण समृद्ध होता. आणि हीच समृद्धी मला आनंद देतहोती. मोर दिसले नाही. 'गेले खड्यात'. पण नवे मित्र नवी अनुभूती 'देऊन' गेले. अजून मी माझ्या गोष्टी बाहेर नाही काढल्या. पुढची ट्रिप - वैतरणा बॅक वॉटर - पक्षी दिसले नाही तरी चालेल पण आवाज ऐकता आला पाहिजे. नाहीतर 'आहेच आमच्या चौघांची वटवट, तेथल्याशांततेत.' नंतर डब्बे खायचे .. तेथेच. घाई करायची नाही .. परतायची. मोक्कार फिरायचं ...
सहाला बाहेर पडलेला मी ... दहाला घरी आलो. बघतो तर शेजारच्या दुकानात गर्दी ?! काय झालं ? - गर्दीतून आवाज आला - चोरी ! कधी ? सव्वासहा वाजता. म्हंजे मी गेल्यावर.
मग घटनास्तळी टाइम पास. बायकोही आली. आयुष्य म्हंजे टाइम पास. मजा आहे.
Post a Comment