*भारत आणि इराण - स्नेहपूर्ण संबंध !*
*श्री स्कंद पुराणे सायखेडा खण्डे ... गोदातीरी कथायां चतुर्थ अध्याय: प्रारंभ |*
म टा 'वारसा' फेरीच्या सुरवातीला 'साईखेडकरांनी' आमचं सुंदर स्वागत केलं - फुल, चहा आणि पाणी देऊन - अन एक विशेष असाउल्लेख केला तो असा 'आज आपल्याबरोबर एक परदेशी पाहुणी सुद्धा आहे '. साहजिकच सर्वांना तिचे कौतुक वाटले. सर्वांच्या भुवयाउंचावल्या गेल्या. अनुभवांती सांगतो, जगात कोठेही गेला तर असं दिसतं की - *स्थानिक माणसांना परदेशी माणसांबद्दल एक सुप्तआकर्षण आहे. ही उत्सुकता, कौतुकमिश्रित आनंद, माणूस वेगवेगळ्या पद्धतीने व्यक्त करतो. कधी चेहरा बोलतो तर कधी मदत बोलते. कधी प्रश्न विचारले जातात तर कधी 'वाट' दाखवली जाते. क्षणभराच्या सहवासात मन सुखावले जाते.*
आजही मी इराणवासी जहिरा राहमिनिझाद हीची वास्तपुस्त घेतली. जहिरा ही सौ शैलजा जैन यांच्याबरोबर आल्या होती. शैलजा यांनी'जगजेत्या इराण कब्बडी संघाला' मार्गदर्शन केले आहे आणि या निम्मिताने त्या बऱ्याच वेळा इराणला जाऊन आल्या आहेत. औपचारिकरित्या तोंडओळख झाल्यावर मी माझ्या मुख्य कार्याकडे वळालो आणि फोटो काढू लागलो, सायखेडा 'पिऊ' लागलो. भ्रमंतीच्या शेवटी सौ शैलजा यांना विनंती केली की जहीराला घरी घेऊन या.
ईराणी पाहुण्यात जास्त इंटरेस्ट होता कारण मला परस्परदेवघेव (रेसिप्रोकेशन) करायची होती. २०१३ मध्ये एका ईराणी कुटुंबाकडूनइराणच्या पंधरा दिवसांच्या वास्तव्यात आमचं जे आदरातिथ्य झालं होतं त्याचा 'परतावा' जहीरा मार्फत करायचा होता. याला'परतफेड' म्हणता येणार नाही. परत अनुभवांती सांगतो - ईराणी आदरातिथ्य हे जगात सर्वात सुंदर आहे - त्यात उत्कटता आहे, ओलावाआहे. जणू खूप जुनी ओळख आहे असं पहिल्या भेटीत वाटतं. भारतीय अन इराणी संस्कृतीत खूप साम्य आहे म्हणून 'नाळ' लगेचजुळते- आदरातिथ्याबाबत.
मी स्वतःला परदेशात 'भारत' समजतो अन जहिराला 'इराण'. वैयक्तिक पातळीवर जगातील सर्व माणसं एकमेकांना 'माणसाप्रमाणे' वागवतात - ते 'धर्म-रंग-देश' निरपेक्ष असतात. या पातळीवर 'मी तुला काय आणि किती मदत करू ते सांग' अशीच भावना असते. पणहाच माणूस जेंव्हा समूहाचा भाग होतो, तेंव्हा तो वेगळा वागतो, हिंस्त्र होतो. 'धर्म-रंग-देश' सापेक्ष होतो. बेजबाबदार वागतो. हे असं काहोतं? झुंडीचे मानसशास्त्र .... ?
काल संध्याकाळी सौ/श्री शैलजा आणि इराणी आमच्या घरी आले. खूप गप्पा झाल्या. मी, उल्का आणि शैलजा यांनी आपापल्या'इराणी आठवणी' उगाळल्या. दोन तीन तास चांगले गेले. जेवण महाराष्ट्रीयन - खिचडी, कढी, फोडणीचं तेल, तूप, पापड अन फरसाण. पाहुणीला हा बेत आवडला असावा कारण ती 'आवडीने' जेवली. बाहेर पहिला पाऊस पडत असल्याने मने उल्हसित झाली होती. एकबरं होतं की जहीराला इंग्रजी येतंय. पंधरा वीस दिवस इराणी शैलजाकडे राहात आहे. जातांना जहीराने दोन छोट्या गोष्टी भेट दिल्या. पहिली गोष्ट म्हंजे - इराणी ब्रेड, पाव, पोळी. हा प्रकार खूप दिवस टिकतो. दुसरी गोष्ट म्हणजे - पर्शिअन गालिच्याचा 'तुकडा' लाकडीफ्रेम मध्ये लावलेला. नंतर जहिराने सांगितलं की हा तुकडा इमाम रझा मॉस्क येथे पसरलेल्या गालिच्याचा भाग आहे. एक प्रकारे तोपवित्र आहे, प्रसाद आहे. इमाम रझा हे शिया पंथातले आठवे गुरु होय. ही माहिती मिळाल्यावर या गिफ्ट्चं 'मूल्य' अचानक वाढले. आता मला योग्य ठिकाणी ही फ्रेम लावावी लागणार.
*भारताच्या प्रेमाचं प्रतीक म्हणून मग आम्हींही एक छोटी भेट दिली. मुलाने लेह वरून आणलेल्या 'झेंड्यांच्या / पताकांच्या' मालिका. आता बुद्धाचे झेंडे/पताका 'इराणच्या घरात' झळकतील.*
म्हणून आजच्या अध्यायाचे शीर्षक आहे, भारत-इराण : स्नेहपूर्ण संबंध. 'वारसा फेरी' कुठे सुरु झाली आणि कोठे संपली हे बघा.
*इति श्री स्कन्द पुराणे रेवाखंडे. सत्यनारायण व्रत कथायां चतुर्थोऽध्यायः समाप्तः ॥*
हा अध्याय शेवटचा बरं का! नाहीतर तुम्हीं म्हणाल ....
Post a Comment